Leopold Lichtwitz

---

Życiorys

Leopold Lichtwitz przyszedł na świat w Ohlau, dzisiejszej Oławie, jako potomek królewskiego lekarza okręgowego Jakoba Lichtwitza, który w 1913 roku zdobył tytuł honorowego obywatela Oławy. Od wczesnych lat kształcił się w miejscowym gimnazjum, gdzie w 1896 roku uzyskał maturę. Następnie rozpoczął studia z zakresu medycyny i chemii na renomowanych Uniwersytetach we Wrocławiu, Monachium, Fryburgu Bryzgowijskim oraz Lipsku. W 1901 roku obronił pracę doktorską, której tematem był wpływ oleju z goryczy na procesy absorpcyjne w jelicie cienkim.

W 1902 roku zawarł związek małżeński z Gertrudą Bielschowsky (1879–1947), a do roku 1906 pracował jako lekarz w Oławie. W latach 1906–1907 kontynuował naukę chemię na Uniwersytecie w Lipsku, a następnie został asystentem w poliklinice medycznej we Freiburgu. 1 stycznia 1908 roku przeprowadził się do Kliniki w Getyndze, gdzie w tym samym roku habilitował się w dziedzinie medycyny.

W 1910 roku Leopold Lichtwitz objął stanowisko naczelnym lekarza, a następnie dyrektora polikliniki w Getyndze. Jego nazwisko zaczęło zyskiwać na znaczeniu, gdy w 1911 roku po raz pierwszy znalazło się na listach Niemieckiego Towarzystwa Chorób Wewnętrznych (DGIM). Dwa lata później uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego.

W trakcie I wojny światowej, jako ochotnik, pełnił rolę dowódcy kolumny Czerwonego Krzyża. W 1914 roku był również współsygnatariuszem „Deklaracji Nauczycieli Uniwersyteckich Rzeszy Niemieckiej”, która cieszyła się poparciem ze strony ponad 3000 profesora i wykładowców uniwersyteckich. W 1916 roku przeniósł się do Altony, gdzie zajął się kierowaniem oddziałem chorób wewnętrznych lokalnego szpitala miejskiego. Z biegiem lat awansował na dyrektora tej placówki.

W 1931 roku przeniósł się do Berlina, obejmując posadę dyrektora Szpitala Rudolfa Virchowa, jednak w 1933 roku, w obliczu dojścia nazistów do władzy oraz w związku z jego żydowskim pochodzeniem, został usunięty z zajmowanego stanowiska. W tym wyjątkowo trudnym okresie przygotowywał kongres Niemieckiego Towarzystwa Chorób Wewnętrznych, który miał odbyć się w 1933 roku, lecz pod presją władz nazistowskich był zmuszony zrezygnować z roli przewodniczącego. W rezultacie, nie długo później emigrował do Stanów Zjednoczonych.

W USA objął stanowisko kierownika Kliniki Chorób Wewnętrznych w Montefiore Hospital w Nowym Jorku, a wkrótce został profesorem medycyny klinicznej na Uniwersytecie Columbia. W 1936 roku opublikował istotne dzieło zatytułowane „Pathologie der Funktionen und Regulationen”, które zostało wpisane przez Niemców na listę książek niewłaściwych i szkodliwych.

Od 1936 roku jego nazwisko przestało być widoczne na corocznych listach żyjących byłych członków zarządu Niemieckiego Towarzystwa Chorób Wewnętrznych. Śmierć nie zatarła jednak pamięci o jego osiągnięciach, ponieważ od 2014 roku Niemieckie Towarzystwo Chorób Wewnętrznych przyznaje Medal Leopolda Lichtwitza, upamiętniając jego wkład w medycynę.

Publikacje

Leopold Lichtwitz, jako uznany naukowiec, przyczynił się do rozwoju medycyny poprzez swoje liczne publikacje. Oto kluczowe dzieła, które zapisały się na kartach historii medycyny:

• Über die Bildung der Harn-und Gallensteine, 1914,
• Klinische chemie, 1918,
• Die Praxis der Nierenkrankheiten, 1921,
• Medizinische Kolloidlehre: Physiologie, Pathologie und Therapie in kolloidchemischer Betrachtung (Część 1, z Raphaelem Eduardem Liesegangiem i Karlem Spiro), 1935,
• Pathologie der funktionen und regulationen, 1936,
• Functional pathology, 1941,
• Nephritis, 1942,
• Pathology and therapy of rheumatic fever, 1944.

---

Oceń: Leopold Lichtwitz

---